ระดับของวัฒนธรรมไทย
การแบ่งประเภทของวัฒนธรรม อาจแบ่งตามแบบสากลเป็น 2 ประเภท คือ วัฒนธรรมทางวัตถุและวัฒนธรรมที่ไม่ใช่วัตถุ วัฒนธรรมทางจิตใจ แต่นักวิชาการวัฒนธรรมไทยได้แบ่งวัฒนธรรมไทยออกเป็น 3 ระดับ คือ1. วัฒนธรรมพื้นบ้าน หมายถึง วัฒนธรรมของประชาชนโดยทั่วไป ประชาชนหรือชาวบ้านกำหนดหรือสร้างขึ้นมา เพื่อเป็นเครื่องมือในการแก้ปัญหาและตอบสนองความต้องการของสังคมพื้นบ้าน ซึ่งเป็นสังคมย่อยในสังคมไทย มีการแบ่งวัฒนธรรมย่อยออกเป็นกลุ่มตามลักษณะที่ตั้ง ได้แก่ วัฒนธรรมล้านนา วัฒนธรรมอีสาน วัฒนธรรมอีสานใต้ วัฒนธรรมภาคกลางตอนบน วัฒนธรรมภาคกลาง วัฒนธรรมภาคใต้ตอนบน วัฒนธรรมภาคใต้ตอนล่าง (5 จังหวัดชายแดนส่วนใหญ่เป็นชาวไทยมุสลิม)
2. วัฒนธรรมประจำชาติหมายถึง วัฒนธรรมที่รัฐกำหนดและมอบหมายให้คนไทยในชาติประพฤติปฏิบัติร่วมกัน เช่น ภาษาไทย ประกอบด้วยภาษาไทยกลาง ภาษาถิ่นต่างๆ (เหนือ ใต้ อีสาน ) ภาษาประจำชาติคือภาษาไทยกลางที่ใช้ในราชการ วัฒนธรรมประจำชาติ คือวัฒนธรรมร่วมของคนทุกหมู่เหล่า จึงเป็นผลงานการสร้างสรรค์และเผยแพร่วัฒนธรรมคือ ราชสำนักและวัด (วัด วัง)
วัฒนธรรมไทยมีพัฒนาการต่อเนื่องมายาวนานจนถึงปัจจุบัน มีลักษณะเด่นที่เป็นเอกลักษณ์และความภาคภูมิใจของคนไทย คือ
1) มีพระมหากษัตริย์ผู้ทรงภูมิธรรมเป็นองค์ประมุข
2) มีพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติ
3) มีอักษรไทยและภาษาไทย
4) มีประเพณีไทย
5) มีวัฒนธรรมที่เป็นพื้นฐานการดำรงชีวิต
6) มีศิลปกรรมไทย
7) มีจรรยามารยาทและจิตใจแบบไทย
8) มีการพักผ่อนหย่อนใจแบบไทย
9) มีอาหารไทย
ลักษณะเด่นเหล่านี้ เป็นตัวบ่งชี้ให้เห็นเอกลักษณ์ของความเป็นคนไทยที่ไม่เหมือนใคร กล่าวคือ
1) คนไทยจงรักภักดีและเทิดทูนพระมหากษัตริย์
3) อักษรไทยและภาษาไทย เป็นเอกลักษณ์ที่คนไทยภาคภูมิใจที่เรามีอักษรของเราเองใช้มาตั้งแต่ต้นพุทธศตวรรษที่ 19 (รัชสมัยพ่อขุนรามคำแหงมหาราช)
6) ศิลปกรรมไทย อันได้แก่ สถาปัตยกรรม ประติมากรรม จิตรกรรม ประณีตศิลป์ วรรณคดี ดนตรี นาฏศิลป์ ล้วนเป็นศิลปะที่เป็นที่สนใจยอมรับในหมู่คนต่างวัฒนธรรม และเป็นความภาคภูมิใจของคนไทย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น